یک اتفاق خوب صدایم نمی کند

کابوس رنج ، اسیر چرایم نمی کند
با من نفس کشیده رهایم نمی کند

همچون هوا درون تنم می دمد و باز
مثل حباب از آب جدایم نمی کند

صد واژه در هوای ترانه غزل شدم
کلمات خسته نیز هجایم نمی کند

در حجم ناگهانی تردیدها چرا
یک اتفاق خوب ،صدایم نمی کند

آن چشم های قهوه ای تلخ بی مرام
دیگراسیر شرم و حیایم نمی کند

باور نموده ام به تقلا امیدنیست
این صبر احمقانه نیز دوایم نمی کند


می پوسم از درون و تقلای آفتاب
مستوجب امید و دعایم نمی کند

این بیت آخراست غزل های بی کسی
فکری به حال فلسفه هایم نمی کند